Hovoc heren 1 zegeviert in Heerlen

Door de skivakantie van Rick moest de thuiswedstrijd tegen Heerlen verzet worden. Het werd een thuiswedstrijd op locatie. In Heerlen. Op een dinsdag. Om 20:30 uur. De koude nacht op de doordeweekse dag maakte dat de reis naar Heerlen een gevoel van een jetlag opleverde.
Ruud was jarig, Mark neuriede 'praat Nederlands met me' en Bart was chagrijnig. Ja Heerlen. De tien beste dingen van Heerlen kunnen als volgt genoemd worden:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.

Tot zover had elke tegenstander een puntje laten liggen tegen Heerlen. Matje Feijen (heel oud) van Peelpush had al toegefluisterd dat Heerlen versterkt was met een ex-divisie speler. En die was ouder dan Matje Feijen zelf. Wat op zich gek was, want Matje was hoogstpersoonlijk bij de oerknal aanwezig. Heel oud+1 zullen we dan maar zeggen. Het zag er met tien spelers imposant uit. Na wat observaties waren we het er over eens dat het die lange was van waar al zijn vingers professioneel van waren ingetapet. Over twee handen verdeeld waren het er nog maar vier vingers. Tijdens het inslaan begonnen we te twijfelen. Zou het dan die nummer 1 zijn, die eredivisie heeft gespeeld? Hij ziet er dan wel jonger uit, maar slaan, dat kon die wel. Hard en rechtdoor. In de wedstrijd viel het een beetje tegen.

De eerste set was wennen zo in ons nieuwe thuishonk. Het was een mooie nieuwe hal, met dito vloer. Stroef bij afzetten en glad bij duiken. Er werd voornamelijk door ons gescoord. Voor hen en voor ons. Dat maakte het begin van de wedstrijd dat de score spannend gelijk op ging. Zonder verdere inspanning wonnen we. Wel ging elke bal over nummer 25. Nummer 25 is de sadistische speler ooit aangetroffen. Zo eentje die kijkt. Bah. Keer op keer wist hij met minimale inspanning (net Niek) de bal precies te brengen waar je echt net niet bij kon. Mark werd zo enkele keren duchtig gedist. Je dook voluit, maar voor niets anders dan om op enkele centimeters van je uitgestoken vingers de bal op de grond te zien vallen. En het bleef niet bij één keer. Zou hij dan die ex-eredivisie speler zijn? Waarschijnlijk. De eerste set werd uiteindelijk 25-14.

De inspanning rustig voortzettend kwamen we halverwege de set op een akelige service van de tegenstander uit. Een lullige floater waar vier verdedigers van Hovoc die a) elkaar om verdrongen om te pakken of b) elkaar aankeken 'na u?' en de bal lag op de grond. Een service serie die Heerlen toch wat punten bijeen sprokkelde, deed de voorsprong van Hovoc slinken van negen punten naar vijf punten. Een goed getimede time-out van Bob maakte een einde aan de serviceserie van deze ex-divisionist? 25-17 werd er gebreid en de derde set was voor de dubbele punten. Het befaamde derde setje. Voor het eerst begon Hovoc met één puntje achterstand om bij 5-1 de service weer terug te geven aan Heerlen. Weinig spannends kon hier gemaakt worden, behalve dat... Tja, niets eigenlijk. 25-15. 3-0 voor.

De laatste set was iedereen tevreden. Nog even één puntje en we staan bovenaan. Vlot werd er begonnen. Heerlen die nog geen noemenswaardige inspanning had geleverd begon op te leven. Het lukte hen om het scheidsrechterlijk duo te laten wankelen. Bart en Rick werden afgeblokt door een nieuw ingebrachte middenman. Ongekend. Voor Bart en Rick. Zou hij dan die ex-divisionist zijn? Rogér had moeite met een eenmansblok en opeens stonden we weer ruim voor. Een vervelende serviceserie maakte het nog oprecht spannend, maar om met 25-18 te kunnen zeggen dat je mee hebt gedaan zou jokken zijn.

Heerlen speelde op zich netjes volleybal, geen gepruts, maar met een veld vol ex-eredivisionisten mag dat wel. Helaas voor hen een eerste 4-0 nederlaag. Voor Hovoc een eerste plek op de ranglijst. Zaterdag de wedstrijd tegen Polaris. Daar zal het verschil gemaakt (moeten) worden.