Hovoc-helden: Lars Bouten

In de nieuwe rubriek ‘Hovoc-helden’ blikken we met een aantal oud-spelers van Hovoc en hun tijd bij de club. We bijten het spits af met:

Naam: Lars Bouten
Leeftijd: 26
Huidige club: Numidia VC Limax
Positie: Passer-loper

Hoe ben je ooit bij Hovoc begonnen met volleyballen?

"Aan m’n achternaam kun je wel zien dat ik uit een echte volleybalfamilie kom, dus ik had eigenlijk weinig keuze, haha. Het werd me zeker niet opgedrongen, maar gezien de rest van de familie was het logisch dat ik ook op volleybal ging. Mijn opa Jan Bouten was een van de oprichters van Hovoc, pap (Geert Bouten) heeft jarenlang in Heren 1 gespeeld en ook mijn moeder heeft vroeger gevolleybald. Toen ik zes was, werd ik dus ook meteen aangemeld. M’n broertjes Niek en Guus volleyballen ook, Niek in Heren 2 en Guus in Heren 1.”

In welke teams heb je bij Hovoc gespeeld?

"Ik ben dus met de zes begonnen in niveau 1, en ik heb eigenlijk de hele jeugd tot en met Jongens B doorlopen. Daarna maakten we vanuit de jeugd de overstap naar de senioren en heb ik in Heren 6 en Heren 4 gespeeld. Na twee seizoenen Heren 2 heb ik uiteindelijk drie jaar bij Heren 1 gespeeld. Bij de B’tjes heb ik geloof ik nog even als spelverdeler gespeeld, maar het bleek toch al gauw dat ik op de buiten beter uit de verf kwam.”

Wat is je eerste herinnering bij Hovoc?

“Mijn eerste herinneringen waren dat we bij pap gingen kijken toen hij in Heren 1 speelde, toen nog in de sporthal van De Berkel. Toen ik zelf oud genoeg was om te mogen volleyballen, ben ik begonnen in de gymzaal van de Meuleveld in de Prinses Marijkestraat. Zoals bijna alle jongens en heren die ooit bij Hovoc hebben gespeeld kreeg ik trainen van Ria van den Bekerom.”

Welke train(st)er of coach bij Hovoc heeft specifiek een grote invloed gehad?

“Zoals bij zovelen is de basis dus echt gelegd door Ria, van “de jas aan” om onderhands te leren spelen tot de Club van 100. Later heb ik vooral van Bob Soberjé erg veel geleerd. Hij was mijn trainer bij Heren 1, en onder hem heb ik op volleybalgebied grote stappen gezet, ook door de training en coaching van Bob.”

Ben je ook als vrijwilliger actief (geweest) bij Hovoc, zo ja, als wat?

“Ik heb jarenlang in de Ontspanningscommissie gezeten, zelfs nog toen ik zelf niet meer bij Hovoc speelde. Het leukste onderdeel van de Oecie vond ik toch wel het organiseren van de dropping. Omdat steeds meer mensen Google Maps op hun smartphone hadden en gewoon de route uit konden stippelen, was het altijd een flinke uitdaging om een nieuw concept te bedenken om dit te omzeilen. Hier ging altijd veel werk in zitten, maar als de dropping een succes was, was het dit achteraf altijd zeker waard. Uiteraard waren ook de begin- en eindfeesten altijd een feestje om met de commissie te mogen organiseren.”

Wat is je mooiste Hovoc-herinnering?

“Dit zijn zonder twijfel de kampioenschappen en promoties met Heren 1. Toen ik nog in Heren 2 speelde werd Heren 1 kampioen in de Eerste Klasse. Toen ik bij ’t eerst kwam speelden we in de Promotieklasse, en zijn we twee jaar op rij kampioen geworden en gepromoveerd naar de Tweede Divisie. Uiteindelijk zijn we toen zelfs vanuit de Tweede Divisie gepromoveerd naar de Eerste Divisie. Ik weet hierbij nog goed toen we kampioen werden in de Derde Divisie. We speelden de kampioenswedstrijd in Odiliapeel tegen TFC, en een bus vol met Hovoc-fans was meegereisd om ons aan het kampioenschap te helpen. Doordat iedereen (behalve Nico) flink gespannen was werd het geen al te beste wedstrijd, maar hebben we in de zaal vol Hovoc-supporters toch het kampioenschap kunnen pakken.

Maar ook in de jeugd waren er een aantal hoogtepunten, zo zijn we als jongens B in 2012 genomineerd voor Sportploeg van het Jaar in Horst aan de Maas, toen we kampioen van Regio Zuid-Oost waren geworden en naar het NK mochten. Op het NK zelf hadden we uiteindelijk weinig kans, maar het was toch wel een supertoffe ervaring.”

Waar heb je na je tijd bij Hovoc gespeeld?

“Na drie jaar bij Heren 1 van Hovoc ben ik overgestapt naar HLB van Daal/DS (nu Donki Sjot) in Den Dungen, in de Topdivisie. Ik wilde graag een stap omhoog maken naar een hoger niveau, en kijken wat ik er met volleybal uit zou kunnen halen. Hier trainde ik al mee tijdens mijn laatste jaar bij Hovoc, en het was een mooie kans om het op hoger niveau te proberen. Hier heb ik drie jaar gespeeld, waarvan anderhalf Coronaseizoen. Na deze drie jaar begon ik toch te twijfelen of ik nog wel plezier genoeg had in volleyballen, en of ik er nog wel mee door wilde gaan. Nico Freriks speelde toen al bij Limac (nu Limax), en hier hebben we het wel vaker over gehad en over gebeld. Ik wist dat het een club met ambities was, en toen bleek ook nog dat ze echt Eredivisie mochten gaan spelen, en nog op zoek waren naar een passer-loper. Dat was toch een kans die ik niet kon laten liggen, en de keus om naar Limax te gaan was uiteindelijk snel gemaakt.”

Wat is het hoogtepunt van je volleybalcarrière (tot nu toe?)

“In m’n eerste seizoen bij Limax hebben we recordkampioen Draisma Dynamo uit Apeldoorn uitgeschakeld in de kwartfinales van de beker, dit was op dat moment wel echt een flinke stunt. In de halve finale hebben we toen helaas verloren van Lycurgus. Verder hoop ik dat het hoogtepunt van m’n volleybalcarrière nog moet komen. Begin vorig seizoen heb ik mijn kruisband afgescheurd, hier ben ik nu al meer dan een jaar van het revalideren. Dit was op momenten erg zwaar, daarom voelt het echt als een persoonlijk hoogtepunt om straks hopelijk mijn rentree in de Eredivisie te mogen maken. Als team willen we dit jaar meedoen om het landskampioenschap, en hier wil ik maar al te graag deel van uitmaken.”